Het verhaal van Marjon

Schoonheidsspecialiste, winkelmedewerker, assistent ploegleider in de fabriek, dat zijn zo wat banen die Marjon Koskamp heeft gehad. Bij De Weerde is zij van locatieassistent naar assistent begeleider en nu naar persoonlijk begeleider gegaan. Ze vertelt hoe dat ging.

“Ik was gescheiden en er moest brood op de plank komen.” In de tijd dat zij in de productie werkte, was zij – samen met haar familie – mantelzorger voor haar tante die tegenover haar woonde. “Zij had Alzheimer. Dat zorgen lag me wel. Ik wilde eigenlijk wel de zorgkant op. Maar wie zit er op mij te wachten? Om een opleiding in de zorg te gaan doen, was financieel niet haalbaar. Ik had als kostverdiener inkomen nodig met twee kleine kinderen. En bovendien had ik een vast contract bij de fabriek.”

Kans
Bij De Weerde kreeg Marjon de kans om te beginnen als locatieassistent. “Onder voorwaarde dat ik een opleiding zou gaan doen. En dat heb ik gedaan. Eerst de cursus psychopathologie en daarna ben ik begonnen met hbo Social Work.” Daarvoor kreeg Marjon uren beschikbaar.

Bar interessant
Als locatieassistent hield Marjon zich bezig met het reilen en zeilen op de locatie. “Gezellige dingen doen, koken, schoonmaken, boodschappen doen, activiteiten organiseren.” Zo leerde zij ook de cliënten kennen. “Daar rolde ik op die manier ook een beetje in. “Tijdens eetmomenten kreeg ik al het een en ander mee. Ik vond het  bar interessant.”

Kan iedereen overkomen
Via haar opleiding en vooral van collega’s in de praktijk leerde zij over de ggz. “Die ggz-kennis heb je wel nodig, hoewel ik wel eerst de mens zie en daarna pas de diagnose. Door een band op te bouwen, vertellen mensen veel. Durven open te zijn. De ggz is veel breder en gevarieerder dan ik had gedacht. Er zijn veel stigma. Het valt me op dat het iedereen kan overkomen. Door wat je meemaakt in je leven. En natuurlijk hebben sommige mensen ook nog een kwetsbaarheid. Hoe stoer is het dan om hulp te vragen?” Ze ziet veel mooie dingen gebeuren. “Met een zetje kunnen sommige mensen uitstromen en zelfstandig gaan wonen, mooi!”

Ferm
Wat zij ook heeft moeten leren in de praktijk is dat je het niet altijd iedereen naar de zin kan maken. “Als je het beste voor hebt met de cliënt, wil dat niet zeggen dat je alles moet doen om iemand het naar het zin te maken. Je moet soms confronteren en met de vuist op tafel slaan. Dat heb ik wel moeten leren, want ik heb het graag gezellig. Ik ben nogal een regelaar, maar daar help je ze soms niet mee. Je moet cliënten zelf in actie laten komen. Hoewel ik nog steeds wel eens een wasje met iemand doe. Tijdens zo’n activiteit kom je vaak tot betere gesprekken.”

Leren
Marjon deed haar studie grotendeels als thuisstudie. “Van de 32 uur die ik werkte, kreeg ik een aantal uren per week voor mijn studie.” Twee tot drie maanden voor het einde wilde ze er mee stoppen. Ze was er klaar mee, onzeker of ze het wel kon. “Mijn collega’s stimuleerden me door te gaan! Ze hadden vertrouwen in mij!” Intern volgde ze ook veel trainingen, zoals de verslavingstraining en medicatietraining. De volgende opleiding staat ook alweer op de planning – in oktober: de introductieopleiding Contextuele therapie. “Leren vind ik fijn, ik kon goed leren, had vwo-advies. Maar ja, ik vond mijn baantjes ook prima en later moest er echt brood op de plank komen. Ik ben erg leergierig. En geïnteresseerd in ‘hoe werkt het in jouw hoofd? Hoe zie jij de wereld?’

Iets betekenen
Het werken bij het team Grotestraat in Almelo vindt ze prettig. “Je hebt veel vrijheid, je zit niet de hele dag in een gebouw. Ik ga met de fiets of auto naar een cliënt of ketenpartner. Ik vind het fijn dat we mensen op weg helpen richting meer zelfstandigheid, richting de maatschappij, echt herstelgericht. Mensen kunnen best veel. Geef niet te snel op, ook als begeleider. Je kunt altijd iets. Je kunt altijd iets toevoegen aan de maatschappij, iets betekenen. Of dat nu dagbesteding, werk, vrijwilligerswerk is. Daar zijn we heel actief mee bezig bij De Weerde.”

Mezelf als instrument
Het werken als persoonlijk begeleider is in de basis niet heel anders volgens Marjon. “Ja, ik ben nu ook verantwoordelijk voor het dossier en ervoor te zorgen dat de documenten op orde zijn. En ik heb afspraken met ketenpartners en schrijf zorgplannen.” Haar werkwijze blijft hetzelfde: “Ik ben wie ik ben. Ik neem mezelf mee als instrument, zeggen ze wel eens over mij. Ik zie de mens, ik zie geen cliënt of patiënt. Sta op gelijke hoogte met ze. Naast de cliënt, we doen het samen. Heel informeel ga ik aan de slag. Ik vind het het mooiste als ik iets voor elkaar krijg bij een cliënt en dat hij of zij het idee heeft dat hij het zelf bedacht heeft. Dat het niet van mij komt.”

Vertrouwen krijgen
Het werken bij De Weerde bevalt haar prima. “Ik ervaar veel vrijheid. Ik trek mijn eigen plan en volg mijn eigen route, natuurlijk wel binnen kaders. De Weerde heeft me altijd vertrouwen gegeven. Dat was in het begin zo en dat is nog steeds zo. De kansen die je krijgt met opleidingen en om bij te blijven. En er wordt goed voor je gezorgd!” En ze vindt de sfeer op haar locatie heel fijn. “Tussen collega’s en cliënten onderling. Drie keer per week eten we samen, dat is echt supergezellig.” Om hier te werken, moet je volgens Marjon een ‘zorghart’ hebben. “Dat betekent dat je van mensen moet houden!”

Marjon volgens haar collega’s
Creatief (vol ideeën), behulpzaam, betrokken en goede luisteraar. En ze kan goed koken!