Het verhaal van Sylvia

‘Omdat ik me veilig voel, kan ik stappen maken’

Sylvia (44) wil graag haar verhaal doen. Ze wil vertellen over de stappen die zij in korte tijd heeft gemaakt. Voor haar eigen verwerking van wat er allemaal gebeurde, maar ook om anderen te helpen. “Misschien kan mijn verhaal anderen tot steun zijn.”
Op 13 april 2022 kwam Sylvia wonen bij De Weerde. Nadat zij eerst zelfstandig had gewoond. Een stap terug? Nee, want als je weet wat zij heeft meegemaakt, zul je er anders over denken.

Terug in de tijd
Sylvia woonde zelfstandig met haar kat Luca. In haar vrijwilligerswerk was ze spaak gelopen. Ze leefde teruggetrokken. Ze was veel alleen, maar ze redde zich. Door een bijwerking in haar medicatie werd ze ziek. En door het roken werd ze nog zieker. “Ik stopte daarom met roken. Dat was heel ontwrichtend voor mij. En daarna ging ik onderuit door corona. Mijn leven stond op zijn kop. Afspraken gingen niet meer door. Ik voelde me alleen.” Via de huisarts kwam Sylvia bij Eleos terecht en er werd een autisme-onderzoek gestart. “Dat was heel belangrijk voor mij. Op mijn 31^e had ik ook al eens zo’n onderzoek gehad en zeiden ze dat ik andere mensen te goed begreep om autisme te hebben. De diagnose luidde destijds ‘borderline’. Ik zou van alles kunnen leren. Dat wilde ik wel, maar ik redde het niet. Daardoor ging ik onderuit.” In januari 2021 kreeg Sylvia de diagnose autisme. “De puzzel viel op z’n plek, het voelde of ik eindelijk erkenning kreeg.”

Hersenbloeding
Veertien dagen na haar diagnose kreeg Sylvia een hersenbloeding. “Ik had ’s ochtends nog boodschappen door de sneeuw gedaan. Later, onder de douche, werd ik duizelig. Ik heb nog wat dingen gedaan, zoals Luca eten geven en mensen appen. Die apps waren een zooitje en vrienden alarmeerden de politie.” Sylvia werd met sirenes en al met de ambulance naar Zwolle gebracht. “Een herrieding,” zegt ze. Na een operatie heeft ze veertien dagen op de ic gelegen en ook nog een week op de verpleegafdeling. “Ik weet veel dingen niet meer, maar een paar dingen nog wel. Bijvoorbeeld dat ik in paniek was net voor de operatie.” Na haar ziekenhuisopname ging ze naar het Roessingh in Enschede. “Daar ben ik weer gaan snijden, na 13,5 jaar.” Voor Sylvia was het beter om thuis te zijn, bovendien ging het lichamelijk redelijk, het praten ging nog moeizaam. Na drie weken mocht ze naar huis, naar Luca. “Zo fijn om weer bij hem te zijn!”

Onderuit
Eenmaal weer thuis kreeg Sylvia hulp vanuit de gemeente en Eleos. “Daar heb ik veel aan gehad. Ook gingen we aan de slag met het aanvragen van een indicatie. Ik slikte regelmatig veel pillen en het koken was een rotzooitje. Koken kon ik niet meer overzien. Dus dan at ik maar yoghurt. Ik ging onderuit en realiseerde me dat zelfstandig wonen niet meer ging. Ik kreeg toen al wel ambulante begeleiding vanuit De Weerde.” Op de nieuwe locatie aan de Lage Bothofstraat in Enschede was er een plek voor Sylvia. “Ik ging er kijken in maart 2022. Ik vond het appartement erg mooi en groot. Ik vroeg: ‘Klopt het nummer wel?’. Ja, het klopte!”

Veiligheid
De verhuizing naar het appartement was erg spannend voor Sylvia. “Ik moest alles thuis inpakken en spullen wegdoen. Het was een rotzooi en ik raakte het overzicht kwijt. Ook vond ik het spannend dat ik op mijn nieuwe plek met allemaal nieuwe mensen te maken zou krijgen.” Sylvia moest leren dat de nieuwe plek een veilige plek was. “Ik moest mensen leren te vertrouwen, en dat ik al mijn vragen kon stellen. De begeleiders en hun manier van werken leren kennen.” Toen ze hier kwam wonen, regelde Sylvia haar medicatie zelf. “Maar daar maakte ik een rotzooitje van, ik nam wel eens een overdosis.” Toen de medicatie – eerst tijdelijk – door de begeleiding werd overgenomen, kreeg Sylvia de pillen niet als ze erom vroeg. “Er volgt altijd eerst een gesprek: waarom wil ik een pil? Zit ik ergens mee? Wat voor gevoel heb ik dat ik een pil wil? Het was alsof ik tegen een muur stond te schreeuwen. Een pil kreeg ik niet. Ik vind het strontvervelend, maar die gesprekken betekenen heel veel voor mij. Ze hebben heel veel waarde.” Ze heeft de medicatie nu volledig overgegeven aan de begeleiding. “Dat vond ik heel lastig, maar zelf maak ik er een rotzooitje van.”

Duidelijker vragen
De afgelopen anderhalf jaar heeft Sylvia de manier van werken en de begeleiders leren kennen. “Ik vertrouw nu op ze. Ik voel me begrepen en het voelt veilig om naar ze toe te gaan. Vanuit die veiligheid kan ik stappen maken.” Ze geeft een voorbeeld. “Als ik ergens mee zit, bel of app ik. Ze zeggen dan ‘we komen straks’. Dan ben ik al heel blij. Ik vraag nu ook duidelijker om hulp. Ik leer hulp te accepteren. En ik pluis samen met de begeleiding steeds meer uit wat er wel en niet goed gaat.” Wat Sylvia ook fijn vindt, is dat de begeleiders de tijd nemen. “Ik kan soms de woorden niet vinden en bij het praten krijg ik de ruimte en tijd. En soms hulp als ik niet op een woord kan komen. Daardoor praat ik makkelijker.”

Hoe het nu gaat
“Ik volg traumatherapie waar ik bijna mee klaar ben, ik ga één ochtend in de week naar de dagbesteding Helmgras en ik ben bezig met leren van het ‘grotere’ koken.” Bij de traumatherapie is Sylvia bezig met allerlei zaken die ze meegemaakt heeft in haar leven. “De kasten in mijn leven zijn door elkaar geschud en er zijn er ook kapot gevallen. Nu ben ik bezig met het opruimen ervan. Toen ik hier kwam wonen, voelde ik me veilig genoeg om hier mee te beginnen. Want het maakt veel los en ik wilde wel naar de begeleiding toe kunnen als ik ergens mee zat.”
Bij de dagbesteding Helmgras is Sylvia in de kwekerij bezig met het planten van zaadjes en het overpotten van plantjes in grotere potjes. “Heel toevallig ging ik met de begeleiders mee die daar een rondleiding kregen. Ik vind het daar erg prettig!”
Het ‘grotere’ koken is het koken met twee of drie pannen tegelijk. “De basis lukt nu, ik wil leren hoe ik kan koken met twee of drie pannen. Dat wordt bij mij nog een rotzooitje. Dat is voor mij heel groot. Ik maak nu ook een keer in de week een menulijst. Dat is heel waardevol voor mij, daar heb ik houvast aan. Anders geeft dat veel onrust in mijn hoofd. Als ik boodschappen ga doen, ga ik ook met een lijstje. Ik heb er vertrouwen in dat het ‘grotere’ koken mij ook gaat lukken, het is me namelijk al een keer gelukt. Daar krijg ik tranen van in de ogen.”

Samen met haar kat Luca woont Sylvia erg fijn op haar appartement. “Hij is mijn grote vriend en ik begin de dag elke dag met een knuffel van hem. Zo fijn dat hij ook bij De Weerde mag wonen. Ik voel me hier op mijn plek. Door het gewone contact en aandacht is mijn eenzaamheid weg. Ik accepteer dat ik hulp heb en die kan ik hier ook krijgen. Ik heb enorme stappen gemaakt en dat komt door mezelf, maar ook door de manier van werken van De Weerde. Ik hoop dat ik andere mensen met mijn verhaal kan helpen.”