Het verhaal van Anneke (naaste)
Anneke, de moeder van Dennis, heeft een lange lijst aan ggz-ervaringen. Al sinds jonge leeftijd was duidelijk dat er voor Dennis, gediagnosticeerd met Asperger en PTSS, extra zorg nodig was om het gezin te ontlasten. Maar wat ontlasten écht is, ervaart ze pas sinds haar zoon bij De Weerde woont.
Thuis kon het behoorlijk escaleren, weet Anneke nog. Als Dennis erdoorheen zat, kreeg ze de volle lading. Maar misschien waren zijn periodes van intens verdriet en de wens om er niet meer te zijn nog wel erger. Omdat de situatie thuis onhoudbaar werd, nam Dennis zijn intrek in een zorgboerderij. Het gezin hoopte te worden ontzorgd, maar de zorgen stapelden juist op. Het ging steeds slechter met Dennis. ‘Hij werd aan z’n lot overgelaten. We merkten aan hem dat het niet goed ging. Hij appte ook continu over wat er allemaal mis ging. Er was daar niemand echt voor hem. Soms kreeg hij wel opdrachten, dan moest hij bijvoorbeeld de badkamer schoonmaken. Maar hij werd niet geholpen met hoe hij dat ging aanpakken. Of ze vroegen hem of hij hulp nodig had. Dan kregen ze ‘nee’ en gingen ze weer weg. Maar Dennis geeft dat niet aan, dat is nou juist wat hij moeilijk vindt.’ Een tijdje voelde het dubbel voor Anneke. Ze wilde zich niet overal mee bemoeien. Het was toch juist de bedoeling dat ze het meer zou overlaten aan anderen? Maar als het om je kind gaat, laat zoiets je niet los: dit was niet zoals het moest zijn.
Ontzorgd worden. Anneke weet nu hoe dat voelt.
Het Cimot hielp het gezin in hun zoektocht naar een alternatief. Eén van de tips was De Weerde. Dat sprak ze gelijk aan. Inmiddels woont Dennis er bijna een jaar en volgt hij een kamertraining. ‘Het klinkt misschien raar, maar ik weet dat het goed met hem gaat omdat we thuis veel minder van hem horen.’ Het belangrijkste verschil met hiervoor, vindt Anneke het contact. ‘Er is belangstelling voor hem. Alleen al als hij thuiskomt na z’n werk. Dan wordt hij begroet en vragen ze hem hoe zijn dag was. Dat is heel fijn voor hem. Ze zijn ontzettend open bij De Weerde en je kan bij iedereen terecht. De betrokkenheid is ontzettend groot. Dat maakt ze tot een soort familie. Maar ook cliënten onderling zijn zorgzaam naar elkaar toe.’ Wederzijds respect, zo laat het zich misschien wel het best omschrijven: ‘Vanaf het begin was er een gelijkwaardig niveau. Er is bijvoorbeeld een begeleider die jonger is dan Dennis. Die kunnen dollen en gek doen met elkaar, maar als het erop aankomt is hij gewoon zijn begeleider.’
Niet alleen de omgang met Dennis spreekt aan. Ook Anneke zelf heeft goed contact met De Weerde. Wekelijks delen zij en de begeleider van Dennis hoe het gaat en hoe de zorg geregeld is. Anneke merkt dat ze serieus genomen wordt in haar kennis over haar zoon. ‘In het begin liet hij zich van z’n beste kant zien. Later zag De Weerde meer van het gedrag dat wij meemaken. Ze zeiden dat ze blij waren met de informatie die ik ze had gegeven. Ze herkenden het. Dat geeft je dan echt de erkenning die je nodig hebt.’
Loslaten. Dat is voor ons een leermoment!
Ontzorgt worden. Anneke weet nu dus hoe dat voelt. En dat voelt nog best raar. ‘Thuis was het altijd heel intensief. We moesten altijd alert op hem zijn. Nu is dat ineens een stuk minder. Hij is zelfstandiger. Hij doet minder een beroep op ons, omdat hij de begeleiding daar nu voor heeft. Dat zijn we niet gewend! Nu is het dus loslaten. Dat is voor ons een leermoment!’ Maar het is goed, zo merkt Anneke. Het levert het gezin de rust op die nodig is. ‘Het geeft een goed gevoel, want je ziet dat het goed met hem gaat.’ Over de toekomst is Anneke realistisch. Dennis blijft begeleiding nodig hebben, daar houdt ze rekening mee. En groei gaat in kleine stapjes. Nu teveel vrijheid betekent later een terugval, is haar ervaring. ‘Maar hij maakt hier een nieuwe start en dan kunnen dingen veranderen: regels, structuur aanleren, goed en gezond leren leven. Daar is hij goed mee bezig. Wie weet kan hij straks van zijn dubbelwoning naar een kamer alleen. En verder groeien. Een eigen huisje misschien. Hij heeft echt z’n plekje gevonden. Ik hoop dat we de zorg bij De Weerde kunnen blijven gebruiken, ook als er in de toekomst minder nodig is!’
Bekijk ook het verhaal van Dennis, de zoon van Anneke.