Het verhaal van Anne

(Anne wil graag haar herstelverhaal delen, maar niet herkend worden. Daarom is haar naam fictief en plaatsen we geen foto van haarzelf bij dit verhaal.)

´Dat ik hier zo zit, had ik nooit kunnen denken!´ klinkt een trotse Anne, die bij De Weerde een ongelooflijke groei doormaakte. Haar leven was jarenlang niets meer dan bank en tv. Ze was depressief, ernstig overprikkeld en voerde een dagelijkse strijd tegen tijd en onmacht. Wie had gedacht dat juíst zij twee jaar later zou genieten van spelletjes aan een drukke tafel? Haar eigen huishouden zou runnen? En nog belangrijker, dat zij oprecht zou kunnen zeggen: ‘Ik mág mezelf!’

Anne herinnert zich niets anders dan dat ze moe was. Altijd en verlammend moe. ‘Ik weet nu waarom. Ik heb autisme. Maar dat werd pas bekend op m´n 16e. Al die jaren wist niemand waarom ik zo moe was.’ Anne werd continue zwaar overprikkeld, waardoor haar lijf in een soort kortsluiting kwam. ‘Ik kon niks. De batterij was altijd leeg. Mijn dagen waren op de bank liggen. Verder niks. Echt helemaal niks. Dan had ik de tv wel aan, maar ik kon niet eens volgen wat er op was. Naar de wc lopen was al haast teveel.’

Als de wereld om je heen van alles van je vraagt, maar niks lukt …
Wat doe je dan?

Ze gaf zichzelf de schuld. Als het fout gaat zal het wel aan mij liggen, was haar overtuiging. Omdat ze bijna niet naar school kon en huiswerk kon maken, haalde ze geen diploma. Ook sociaal ging het niet lekker. Anne werd gepest en vriendschappen waren er niet of liepen moeizaam. ‘Ik was eigenlijk altijd alleen. Ik had één vriendin maar hoe zij met mij omging, was niet gezond. Ik heb vaak gehuild om haar, maar ik had niemand anders. Ik zat zo diep. Het was moeilijk om haar los te laten, ook al wist ik dat ze niet goed voor me was.’

Ineens weet je hoe het werkt
In de zoektocht naar wat er aan de hand was, onderging Anne talloze medische onderzoeken en behandelingen. Nergens kwam iets uit, niets hielp. Anne herinnert zich momenten dat ze niet meer op deze wereld wilde zijn. De dagen deden gewoon teveel pijn. ‘Ik zag geen toekomst voor mezelf. Ik was er klaar mee.’ Tot ze op haar 16e de diagnose autisme kreeg: het begin van haar herstel. In een uur met een autismecoach, leerde Anne meer over zichzelf dan in haar hele leven ervoor. Het was één en al herkenning. Dingen waarvan ze altijd dacht dat iedereen het had, bleken ineens totaal anders. ‘Ik ben heel gevoelig voor licht. En geluiden. Ik heb geen filter, ik hoor alles door elkaar. Ik dacht altijd dat dat normaal was.’

Negatieve herinneringen maakten haar thuis
tot een plek van stilstand

Dat nieuwe inzicht luchtte op. Maar het haalde haar niet van de bank. Anne had door de jaren heen zoveel nare herinneringen gekoppeld aan het huis waar ze woonde, dat het een plek van wanhoop was geworden. ‘Ik zat vast bij m’n ouders. Ik kon me gewoon niet ontwikkelen.’ Via haar coach kwam Anne bij De Weerde terecht. Dat begin herinnert ze zich nog goed, want wat een omschakeling was dat! Van de bank als je wereld naar ineens je eigen huis waarvoor jij alleen verantwoordelijk bent. In het begin was een kwartier afstoffen al teveel. Om nog maar niet te spreken van contact met de begeleiders of andere mensen die er woonden. ‘Het was ondenkbaar dat ik beneden iets kwam vertellen of iets kwam drinken.’ En dus begonnen Anne en haar begeleider bij de basis: ze maakten de afspraak dat Anne ’s avonds met de anderen mee at en dat ze gezond zou ontbijten (Anne had de gewoonte om ongezond te eten als ze zich slecht voelde), er kwam een dagstructuur en ze leerden elkaar goed kennen.

Een wereld van verschil
Stap voor stap heeft Anne haar leven opgebouwd. In haar appartement doet Anne nu de hele huishouding zelf. En boodschappen doen gaat goed: ‘Mijn begeleider gaat nog wel mee, maar ik doe het verder allemaal zelf. Daar ben ik heel trots op, dat ik functioneer.’ Vertrouwde activiteiten en een vaste structuur, dat blijft belangrijk voor Anne.

Anne durft zich te laten zien
zoals ze is

‘Ik voel me hier op m’n gemak. Ik heb het ingericht zoals ik zelf wou. De mensen zijn fijn. Ik zit nu heel vaak in de gezamenlijke woonkamer. Samen spelletjes doen of zo. Ik was altijd het stille meisje. Mensen die me nu kennen, geloven niet dat ik zó was. Eerder zeiden mensen vaak dat ik me aanstelde. Dan ga je niet meer zeggen hoe je je voelt. Hier kan ik mezelf zijn. Ik verberg m’n interesses ook niet meer.’ En dus mag iedereen die haar bezoekt, haar collectie ‘Anime figuren’ zien. ‘Ik denk zelfs: misschien ben ik toch wat waard, ik mág mezelf. Mijn ouders zijn ook trots op mij. M’n vader geeft me dan een knuffel en zegt: ‘Hej, topper’.’

Met hulp van Ruimbaan heeft Anne leuk werk gevonden bij Hebbedingen, een combinatie van winkel en dagbesteding. Anne herinnert zich de eerste keer daar nog: ‘Ik kreeg zoveel prikkels dat ik niet eens meer kon praten. Toen zat ik veraf van iedereen, in een hoekje. Later kwam ik dichterbij maar ging ik zó zitten dat ik niet steeds alle mensen zag lopen. Nu zit ik gewoon bij de anderen aan tafel. Eerst hield ik het nog geen 1 uur vol en nu al 3 uur. Het is leuk. Het ontspant me heel erg. Sinds kort wandel ik er met de begeleiding naartoe en ga ik al alleen naar binnen. Ik voel me niet meer ongemakkelijk als ze naar me kijken.’

Sinds een paar maanden springt in Anne’s appartement ook het nieuwgierige jonge katje Chimo rond. Een eigen huisdier dat elke dag eten, schoon water, aandacht en liefde nodig heeft. Het is een grote verantwoordelijkheid. Eentje waar Anne en haar begeleider heel bewust voor hebben gekozen: de tijd was er rijp voor. En als je weet dat je kunt zorgen voor Chimo, dan geeft dat ook het besef dat je misschien wel mag dromen: er is een toekomst (en die kan er zomaar heel mooi uitzien!)