Het verhaal van Sven
Ik zag op tegen beschermd wonen
Sven heeft niks met zijn diagnoses ADHD en PDD-NOS. ‘Het gaat om mij als mens. Ik herken me niet in alles. Wat ik wel ken, is miscommunicatie. Ik heb vaak misverstanden met mensen. En ik ben druk in mijn hoofd.’ Sven woonde thuis, maar spanningen liepen hoog op. ‘Ik was 23 jaar, ik moest een keer uit huis. Mijn moeder kreeg er ook alleen maar last van, van de situatie met mij.’ Sven was toe aan een eigen plek, maar voor zichzelf zorgen lukte niet. ‘Ik denk bijvoorbeeld heel ingewikkeld als iets eigenlijk simpel is. Dan stel ik dingen uit en doe ik het helemaal niet meer. Of ik vergeet mijn medicijnen omdat ik ‘s ochtends niet scherp ben. Het was een te grote stap om helemaal op mezelf te gaan. Dan zou ik in een vossenhol hebben gezeten met lege zakken patat om me heen.’
Toch zag Sven op tegen beschermd wonen. ‘Ik dacht dat daar grote groepen waren en dat iedereen in gedrogeerde toestand was. Gelukkig was dat heel anders. Ik kan hier echt op mezelf zijn, met begeleiding als het nodig is. Ik kom nog vaak bij mijn ouders. Ik mis vooral de honden heel erg, twee labradors. En zij missen mij, dat merk je wel. Maar het bevalt me hier goed. De Weerde helpt me met de planning en met het huishouden. ‘Ik leer wat echt schoon is, want wat voor mij schoon lijkt, is eigenlijk nog vies. En ik leer koken. Echt iets kookwaardigs. Mijn moeder strijkt nu nog mijn werkkleding. Dat ga ik hier ook leren.’
Sven hoopt de hulp langzaam af te bouwen. ‘Ik wil wel echt een eigen huis, verantwoordelijk en onafhankelijk zijn en dat ik gezond leef. Misschien krijg ik straks begeleiding op afstand, als ik hier wegga. Ik denk dat ik al best ver ben. Ik werk fulltime bij de Mac, dus ik zie de begeleiding al minder vaak. Als ik om me heen kijk, zie ik dat het veel slechter kan. Maar ook dat het nóg beter kan.’
