Het verhaal van Dennis (update)

Balans is het sleutelwoord

(Onderaan vind je een update van Dennis!)

‘Thuis ging het niet meer. Ik voelde me niet begrepen, was onhandelbaar. Het botste enorm en we hadden veel ruzies. Voor mijn ouders werd het te zwaar.´ Dennis ging uit huis op zijn 16^e. Hij voelde zich, mede door het syndroom van Asperger, altijd anders dan de rest. Contact met anderen was én is moeilijk. ´Ik viel altijd buiten de boot en ben veel mensen kwijtgeraakt. Ik kon vriendschappen niet onderhouden. Ik ben onzeker en dacht dan altijd: ze vinden me niet leuk of ze doen vast alsof. Maar ik heb dat ontwikkeld. Ik maak nu makkelijker contact en onderhoud het ook.’

Voordat Dennis bij De Weerde kwam, woonde hij in andere beschermde woonvormen. Daar ging het niet goed. ‘Ik zag de begeleiding bijna niet. Bij De Weerde is er altijd iemand als ik terug kom van mijn werk. Dan zeggen ze ‘hé, Dennis, hoe is het?’ Ik kan hier lekker mezelf zijn. Ik merk dat de begeleiders echt iets doen met wat ik zeg. Ze willen me meteen helpen en zetten zich voor de volle 100% in. Dat heb ik in vorige woonvormen enorm gemist.’

Het belangrijkste waarbij Dennis ondersteuning krijgt, is de balans tussen inspanning en ontspanning. ‘Ik kan ergens helemaal in opgaan en dan ga ik maar door. Ik ben heel actief voor de rallysport bijvoorbeeld. Als ik dan een auto moet repareren, ben ik alleen maar daarmee bezig, richt me op één ding en laat de rest vieren. Dan denk ik: ah, dat komt wel. Maar het komt niet. Mijn huis wordt een bende en ik word steeds korter af. Hier pikken ze die signalen gelijk op. Ze vragen ernaar of sturen me een appje hoe ik me voel als er iets is gebeurd, dat soort dingen. Dan kan ik het uiten en ben ik het kwijt. Dat helpt enorm.’

Ook in zijn werk als betonboorder zijn grenzen een blijvende uitdaging. ‘Mijn werk weet van mijn situatie. Dat is fijn. Ik krijg soms meer tijd. Er is begrip voor wat anders gaat. Ik moet balans vinden in alles wat ik doe. Als ik bijvoorbeeld die auto repareer, moet ik ook nog steeds eten, de afwas doen en boodschappen halen. Voor mezelf zorgen. Dat oefen ik hier.´ Dennis woont nu in een studio (hij deelt de keuken en ingang van zijn appartement met iemand anders). Via een kamertraining werkt hij toe naar meer zelfstandigheid in het wonen.

Bekijk mijn verhaal in de video ‘Bewoners van De Weerde’

Update: zo gaat het nu

Een eigen huurwoning, een vriendin, een hondje, een fulltime baan en een hobby waar hij vól voor gaat. Dat is het leven van Dennis nu, twee jaar nadat hij bij De Weerde kwam wonen. Hij vertelt graag hoe het nu met hem gaat.

Dennis weet nog goed dat hij de aanspraak bij De Weerde in het begin heel fijn vond. ‘Ik ging ook vaak koffie drinken met de anderen. Maar langzaamaan maakte ik daar geen gebruik meer van. Ik ontwikkelde en merkte dat ik ook geen terugval meer kreeg.’ Dennis deed de kamertraining bij De Weerde, samen met een huisgenoot. Maar dat was lastig combineren met zijn werk en eigenlijk ging het ook al snel heel goed. Dat zagen de begeleiders ook. En dus verhuisde Dennis na een half jaar naar een appartement van De Weerde, op grotere afstand van de begeleiding. ‘De begeleiders deden steeds een stapje terug. Maar soms deden ze juist wel dingen, zonder dat ik het door had. Zo zetten ze je langzaam in je kracht. Ik heb echt een vertrouwensband met de begeleiders opgebouwd, met ze allemaal.´

Echt een eígen huis

Meer op zichzelf, merkte Dennis hoe fijn hij het vond om in rust thuis te komen. Zelden vroeg hij nog om hulp van de begeleiding. Na ruim een jaar was hij klaar voor nóg minder De Weerde. Er kwam een huurwoning beschikbaar, die hij kon huren met een driepartijenovereenkomst tussen woningcorporatie Meander, Gemeente Twenterand en De Weerde. Een bijzonder moment, want nu huurde hij echt zelf zijn eigen woning. Na het sausen van bijna 100 m2 aan vergeelde muren, boenen, boren en inrichten, is het helemaal zijn thuis geworden.

‘Iemand zei me ooit dat mij dat nooit zou lukken.’

Een stevige verandering
Soms bekruipt Dennis nog de gedachte dat het weer slechter kan gaan. Dan geeft het hem rust als hij bedenkt wat hij allemaal heeft bereikt. ‘Ik heb mijn eigen woning, dat was mijn droom. Iemand zei me ooit dat mij dat nooit zou lukken, dat ik dat moest accepteren. Ik heb ooit geloofd in die man, dat het nooit wat zou worden met mij.’ En zie Dennis nu! De Weerde komt nog wekelijks langs en ziet hoe hij zijn leven zelf op orde houdt en in balans blijft. ‘Sinds De Weerde ben ik meer van mezelf gaan inzien, heb ik mezelf leren kennen. Ik ben rustiger geworden, ik stel prioriteiten en ik denk meer na over wat ik doe en welk effect dat heeft op anderen. Als je nagaat… Ik heb een contactstoornis, maar ik kom voor mijn werk elke dag bij mensen over de vloer. Dat kost me geen moeite meer.´

Een gevuld leven
Naast zijn werk als betonboorder, stopt Dennis úren van zijn tijd in de rally. Als assistent proevenchef, een leidinggevende (vrijwilligers)baan, draagt hij daar veel verantwoordelijkheid. ‘Je coördineert een klassementsproef en moet de veiligheid waarborgen. Waar zet je de opgegeven officials neer, is alles veilig? En je handelt bij incidenten. Dat vind ik super.’ Met elke rally is Dennis zeker een volle dag en een aantal avonden in de week kwijt. Soms neemt hij een halve dag vrij om de klassementsproef op te bouwen. Druk, maar niet meer over de grens, zoals vroeger. Hij zou ook niet anders willen. In de rally vond hij zijn passie én zijn vriendin, waarmee hij nu alweer één jaar een relatie heeft. Inmiddels zijn ze vaker samen dan alleen. Zij geloofde het niet, toen Dennis haar vertelde over zijn diagnoses. ‘Ik merk er niks van,’ vertelt ze, ‘misschien alleen zijn PTSS. Hij is soms gestrest, kort. Maar hij geeft het altijd aan, als hij een kutdag heeft.’ Dennis glimlacht en reageert: ‘En soms kruip ik gewoon tegen je aan en zeg ik niks meer.’

Dennis gaat binnenkort het uitstroomtraject in. Dat betekent dat hij nog 1 jaar door De Weerde wordt begeleid, met lage intensiteit. Daarna nemen we afscheid van elkaar en wensen we Dennis enorm veel geluk!